Σύμφωνο Συμβίωσης και Έλληνας Γκέι

Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα....
Τώρα πλέον η ομοφυλοφιλία γίνεται νόμιμη και με συμβόλαιο στην Ελλάδα.
Όπως ακριβώς και στις προηγμένες χώρες της Δύσης.

Το κρίσιμο, όμως, ερώτημα είναι αν η ζωή του γκέι στην Ελλάδα θα αναβαθμιστεί ουσιαστικά μετά από αυτό.
Προσωπικά ασχολούμαι με το γκέι χώρο εντατικά από το 1999.
Κλείνω δηλαδή, 17 χρόνια.... Οπότε μάλλον έχω κάποια άποψη για τα άτομα του χώρου.

Οι γκέι, βέβαια, προτάσσουν επιχειρήματα όπως ότι όταν ένας γκέι είναι άρρωστος ή πεθάνει, ο σύντροφός του δεν έχει κανένα δικαίωμα να τον προσεγγίσει με βάση το νόμο. Αναλαμβάνουν οι γονείς που πολλές φορές τον είχαν πετάξει έξω από το σπίτι και είχαν να μιλήσουν χρόνια ολόκληρα.
Έχουν δίκιο, δε λέω... Όμως, τελικά, αυτό ήταν το πρόβλημα που ταλανίζει τους περισσότερους γκέι στην Ελλάδα;

Λένε, ακόμη, ότι αν κάποιος γκέι ερωτευτεί ένα ξένο (π.χ. Αλβανό, Ρώσο, Αμερκάνο, Αφρικανό κλπ), αυτός δε θα μπορεί να μείνει στην Ελλάδα ώστε να μείνουν μαζί. Αλήθεια είναι , δε λέω, αλλά τελικά αυτό ήταν το πρόβλημα που ο μέσος Έλληνας γκέι -πλην λίγων εξαιρέσεων- δε μπορεί να κάνει μια σχέση της προκοπής;

Για να μην κοροϊδευόμαστε, για να έχει νόημα το σύμφωνο συμβίωσης, πρέπει να υπάρχουν σχέσεις που θα διαρκούν τουλάχιστον δέκα χρόνια. Αλλιώς παραμένει κενό γράμμα του νόμου που ουδεμία σχέση έχει με την καθημερινότητα των γκέι.

Φοβάμαι, λοιπόν, ότι το ποσοστό των ανθρώπων που καλύπτονται από τις παραπάνω σχέσεις είναι λιγότερο του ένα τοις χιλίοις...

Εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο στοίχημα των Ελλήνων γκέι. Να εξελίξουν τις προβληματικές και απαράδεκτα ρηχές σχέσεις τους σε σχέσεις ζωής.

Αν δεν το κάνουν, τότε το σύμφωνο συμβίωσης καταργείται στην πράξη. 'Αδικα ανησυχούν οι παπάδες και οι συντηρητικοί. Οι γκέι αν συνεχίσουν να κάνουν σύντομες, ρηχές, σαρκικές, επιπόλαιες σχέσεις, θα καταστήσουν το σύμφωνο συμβίωσης μπελά και απορριπτέο.

Οι γκέι που συνάντησα μέχρι σήμερα, σχεδόν όλοι, έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα ακόμη και στον απλό τρόπο σκέψης. Απλά ερωτήματα όπως "Τι σου αρέσει;", "Τι ψάχνεις;" όχι μόνο δε μπορούν να τα απαντήσουν ξεκάθαρα, αλλά χλευάζουν και εκείνον που τους ρωτάει, θεωρώντας τον ηλίθιο.
Ατάκες όπως: "Τι να την κάνω τη σχέση, αφού έχω φίλους, βγαίνω έξω, περνάω καλά;" αλλά και "πάω στο μπαρ για να ακούσω μουσική με την παρέα, οπότε και  να μου την πέσει ένας που γουστάρω θα τον αγνοήσω", γίνονται αποδεκτές από πολλούς του χώρου. Αλήθεια, πόση σοβαρότητα δείχνουν όλα αυτά;
Προσωπικά, πιστεύω ότι το σύμφωνο συμβίωσης απλά επιβλήθηκε από την ΕΕ. Τίποτα περισσότερο. Η συντριπτική πλειοψηφία των γκέι ατόμων στην Ελλάδα δεν έχουν σχηματίσει καν στοιχειώδη σκέψη γύρω από το θέμα του έρωτα και των σχέσεων. Γι αυτό και η Ελλάδα έμεινε τελευταία στην υιοθέτησή του. Δεν υπήρχε ο κρίσιμος αριθμός ανθρώπων να πιέσει. Δεν αισθανόταν πολύς κόσμος ότι χάνει τη ζωή του, εξαιτίας αυτού.

Παρόλα αυτά, είναι μια καλή ευκαιρία. Μια ευκαιρία να ξαναδεί ο κάθε γκέι στην Ελλάδα τη ζωή του από την αρχή. Να καταλάβει ότι είναι μειοψηφία και όχι πλειοψηφία οπότε οι πραγματικές επιλογές του είναι τελικά πολύ λίγες. Να εκτιμήσει την αξία της σχέσης και να υποβαθμίσει το αχαλίνωτο σεξ με αναρίθμητους συντρόφους. Να μάθει να εκτιμά πρόσωπα για σχέση και όχι cm ή  δείκτη μάζας - σώματος. Και τότε το σύμφωνο συμβίωσης θα αρχίσει να αποκτά κάποιο νόημα...