Η απάντηση της Πίστης

Ακούω όλο και περισσότερους να ζητούν την παραδειγματική τιμωρία του φρικτού φαινομένου του τζιχαντισμού με όπλα, με βία, με αίμα, με πόνο… Κανείς, όμως, δε σκέφτεται πως κάτι τέτοιο ενδέχεται να ατσαλώσει αυτή τη νοοτροπία, όπως ακριβώς δε λύγισαν τους πρώτους Χριστιανούς οι Ρωμαϊκοί διωγμοί. Δε θα ήθελα να αναφερθώ – αν και θα έπρεπε- στη στήριξη της Δύσης προς το θρησκευτικό φουνταμενταλισμό του Ισλάμ, προκειμένου να  πετύχει τους δικούς της στόχους. Έχει ενδιαφέρον, όμως, να θυμηθούμε τι πιστεύουμε εμείς και να το διακηρύξουμε χωρίς ντροπή. Αυτή είναι η μόνη ουσιαστική απάντηση σε τέτοια φαινόμενα.

 Ο Μωυσής περί το 1500 π.Χ. παρουσιάζει στους Εβραίους ένα Νόμο που τους επιβάλλει να  τηρούν, διότι είναι του Θεού. Αν δεν τον τηρήσουν, προβλέπονται  ποινές , συχνά ιδιαίτερα βίαιες (π.χ. λιθοβολισμός στη μοιχεία).  Τηρώντας, λοιπόν, κατά γράμμα το νόμο, σώζεσαι… Αν όχι, σώζεσαι με εκτέλεση των ποινών που προβλέπει ο Νόμος. Το κακό είναι ότι ο άνθρωπος είναι πολύ αδύναμο όν για να τηρεί κατά γράμμα το νόμο. Βλέπουμε , για παράδειγμα, αργότερα το Δαβίδ και το Σολομώντα να έχουν εκατοντάδες γυναίκες, αλλά και παλλακίδες,  όμως να μη λιθοβολούνται…

Όταν ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου» άρχισε η δική μας πίστη. Τι λέει, όμως, η δική μας πίστη; Ότι ο Θεός τόσο αγάπησε τον κόσμο που έστειλε τον Υιό του το μονογενή να ενσαρκωθεί (σύντομα έχουμε Χριστούγεννα) και να πεθάνει στη θέση μας, αντί για εμάς. Να εισπράξει αυτός την τιμωρία του Νόμου για όλες τις αμαρτίες μας μια για πάντα. Με την Ανάσταση «εθέωσε της σαρκός το πρόσλημα», δηλαδή θέωσε την ανθρώπινη σάρκα. Από τη στιγμή εκείνη, δίνεται η δυνατότητα στον Άνθρωπο να σωθεί, όχι τηρώντας σχολαστικά τα έργα του νόμου (που έτσι κι αλλιώς δεν τηρούσε), αλλά δια της πίστεως στο Χριστό, ο οποίος μας εξαγόρασε από την κατάρα του Νόμου με το αίμα του στο σταυρό. Μετανοεί, βαπτίζεται , μετέχει στα μυστήρια και ξεκινά τον επίπονο  αγώνα για τη θέωση, η οποία θα του δοθεί ως χάρισμα από το Θεό και όχι επειδή ο άνθρωπος την πέτυχε με την αξία του. Φυσικά, ο Θεός παραμένει ο τελικός κριτής (εδώ οι Προτεστάντες διαφωνούν- προφανώς για να αχρηστέψουν τα συγχωροχάρτια του Πάπα- θεωρώντας ότι η σωτηρία είναι δώρο στους πιστούς και δεν υπάρχει γι αυτούς κρίση). Ο άνθρωπος , συναισθάνεται την αδυναμία του, εργάζεται όσο μπορεί για τη σωτηρία του, ελπίζει  στην Αγάπη του  Θεού και  ζητά με ταπεινοφροσύνη  τη λύτρωση.

Ήδη όμως από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, έγινε προσπάθεια επαναφοράς της έννοιας της τήρησης των εντολών του Μωσαϊκού Νόμου ως προϋπόθεση της σωτηρίας. Αυτό φαίνεται στην «προς Γαλάτας» επιστολή του Παύλου όπου ξεκαθαρίζεται ότι: «ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σαρξ» (Γαλ. 2, 16). (Δε θα δικαιωθεί κανείς τηρώντας τα έργα του νόμου). Και : «οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Χριστοῦ Ἰησοῦ,» (Δε δικαιώνεται ο άνθρωπος από τα έργα του Νόμου, αλλά  δια της πίστης στο Χριστό). Ο Παύλος , μάλιστα, δηλώνει την έκπληξή του σχετικά με τη στροφή των Γαλατών προς το Νόμο, λέγοντας : «Ὦ ἀνόητοι Γαλάται, τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε;» Αργότερα, αυτό θα συνδυαστεί με άλλες αιρέσεις που υποβαθμίζουν τη θεότητα του Χριστού, άρα και την ορθότητα της διδασκαλίας του.

Ο δρόμος είναι έτοιμος για την εμφάνιση του Μωάμεθ που θα ισχυριστεί ότι ο Χριστός ήταν ένας Προφήτης, όχι όμως Θεός, ο θεός δεν έχει Υιό ("άπαγε της βλασφημίας") οπότε και ο λόγος του όχι ολοκληρωτικά σωστός. Αδυνατεί να καταλάβει γιατί να πεθάνει ο Χριστός στη θέση των αμαρτωλών. Οι αμαρτωλοί πρέπει να τιμωρούνται για τις αμαρτίες τους. Θεωρεί τον εαυτό του τελευταίο και πιο σημαντικό όλων των προφητών και σφραγίζει τη γνώση που πρέπει να ξέρει ο άνθρωπος, απαγορεύοντας προσθήκες και αλλαγές... Έτσι, επανεμφανίζεται ο Νόμος του Μωυσή, με αποτέλεσμα όλες αυτές τις φρικαλεότητες  που συχνά βλέπουμε στα ΜΜΕ (λιθοβολισμοί, ακρωτηριασμοί κλπ)