Μη βιαστείτε να απαντήσετε.
Θέλει σκέψη, σύνεση και ωριμότητα.
Η μικρή είχε ένα ατύχημα πιο παλιά και χρειάστηκε να κάνει κάποια εγχείριση στη μέση...
Ο γιατρός είπε ότι αυτές σε τέτοιες εγχειρήσεις είναι επικίνδυνο να γινει ιατρικό λάθος και η ασθενής να μείνει παράλυτη...
Αγαπάς ένα άνθρωπο. Του το έχεις πει χίλιες φορές . Του το έχεις δείξει με ποικίλλους τρόπους. Ίσως πάτε και για γάμο... Και ξαφνικά! Συμβαίνει ένα ατύχημα, μία ασθένεια, μια αναπηρία, που αλλοιώνει εντελώς την ποιότητα ζωής του ανθρώπου σου.
Και σας ερωτώ... Τι πρέπει να κάνει κανείς σε μια τέοιτα περίπτωση; Και πολύ περισσότερο, άσχετα από πρέπει, τι θα έκανε ο καθένας απο μας σε κάτι τέτοιο.
Θεωρητικά, η αγάπη λέει ότι πρέπει να θυσιάζεσαι για ό,τι / όποιον αγαπάς και να σηκώσετε μαζί το σταυρό που σας έτυχε...
Πρακτικά όμως; Πόσο έτοιμοι είμαστε να αντέξουμε δίπλα μας τον άνθρωπό μας με ειδικές ανάγκες; Κι αν δεν είμαστε; Είναι σωστό να πούμε με ειλικρήνεια "δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο... συγγνώμη αλλά δε μπορώ να το αντιμετωπίσω" και να φύγουμε;
Δόξα τω Θεώ ,πάντως, η μικρά βγήκε από το χειρουργείο και είναι μια χαρά.
Παρόλα αυτά, το ερώτημα παραμένει...
8 σχόλια:
ευτυχώς και παλίκαλά που είναι καλά
Στη Λότζια όπου μαζεύεται όλο το Ηράκλειο(καφετέριες και μαγαζιά γαρ)
μου έχει τύχει αρκετές φορές να δω μια οικογένεια όπου ο μπαμπάς έχει κινητικό πρόβλημα και είναι καθηλωμένος σε καροτσάκι.Μπορώ να σου πω ότι λειτουργούν σαν κανονική οικογένεια και ο μπαμπάς είναι 100% ανεξάρτητος σε σημείο να πηγαίνει η μητέρα για ψώνια και να προσέχει ο μπαμπάς το παιδί ή να σηκώνει τα ψώνια και άλλα.
απτήν άλλη όμως μια γνωστή της μητέρας μου που έχει σοβαρό κινητικό πρόβλημα(από τροχαίο ατύχημα όπου έχασε τον άντρα της και το ένα της παιδί) και κινείται με πατερίτσες αν και μεγάλωσε μια χαρά την άλλη της κόρη δεν μπόρεσε ποτέ να αναπτύξει άλλη σχέση πέρα από λόγους πένθους αλλά και λόγω της κοινωνίας που την βλέπει μέχρι και σήμερα με οίκτο τον οποίο δυστυχώς και εν πολλοίς έχει αφομοιώσει
Τώρα σχετικά με αυτό που έθεσες για μένα για να υπάρξει υγιής σχέση μεταξύ ενός ''νορμάλ'' ατόμου με ένα με ειδικές ικανότητες πρέπει να συντρέχουν για προφανείς λόγους οι εξής προ'υ'ποθέσεις
1να είναι συναισθηματικά ώριμοι και οι δύο
2η κοινωνία να είναι ανοιχτή σε τέτοια θέματα
για περισσότερες απόψεις μπορείς να διαβάσεις το τεύχος30 του 10%
Περσέα
τι να σου πω...
Δεν είναι απλά θέμα συναισθηματικής ωριμότητας πιστεύω αλλά και ιδιοσυγκρασίας. Κάοιποι ενδέχεται να μην το σηκώνουν αυτό για χίλιους δυο λόγους.
Από την άλλη, αγαπάς ένα άνθρωπο και του τυχαίνει μια τέτοια δυσκολία και τον εγκαταλείπεις στην πιο δύσκολη στιγμή;
εξαρτάται τι είναι αυτό που νιώθει κανείς για τον άλλον.Το να κάνεις κάτι που δεν το νιώθει είναι καλύτερα να μην το κάνει καθόλου.Ωστόσο άλλο ο/η σύντροφος να έχει ανάγκη από βοήθεια(ΠΧ βαριά αρρώστια) και επειδή δε του βγαίνει να τον/την αφήσει.Εκεί έχει κανείς χρέος απέναντι στον άλλον.Και μετά μόλις περάσει η μπόρα ας φύγει.Τώρα όταν κάποιος νιώθει αγάπη για τον άλλον δεν μπορεί να πει και δεν του παει κιολας να ξεστομίσει ότι δεν σηκώνω εγώ να είναι ο άλλος ανάπηρος.Γιατί το επίθετο ανάπηρος μπορεί άνετα να αντικατασταθεί απτόν άλλον με ένα διαφορετικό επίθετο όπως γέρος,χοντρός,άσχημος,θηλυπρεπής, ή και με κάποιο άλλο που θα γυρίσει πίσω στον αλλον ενάντια του.
Tώρα βέβαια η αγάπη δεν είναι αγαθοεργία και πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει κανείς μέσα του αν μένει μαζί με τον/την σύντροφο επειδή' τον λυπάμαι τον κακομοίρη που έχει αυτό το πρόβλημα 'ή 'τον αγαπάω επειδή έτσι μου αρέσει κι ας έχει κι αυτός τα προβλήματά του(σαν δεν τα έχω εγω και τα δικά μου)'
http://elementstv.blogspot.com/2009/09/blog-post_15.html
Περσεύ,
ορθά τα περι αγάπης . Συμφωνώ και περι του ότι δεν είναι αγαθοεργία.
Το ότι μπορεί να αντικατασταθείαπό άλλο επίθετο ο ανάπηρος πχ θηλυπρεπής,χοντρός, γέρος,άσχημος, νομίζω ότι αυτό δε γίνεται ξαφνικά όπως μια αναπηρία... Ίσως το χοντρός μόνο.
Παρόλα αυτά, η κάθε πάθηση έχει τις ιδιαίτερες ανάγκες της. Θα μπορούσε να είναι πέρα από κινητικό πρόβλημα, ένα ψυχολογικό πρόβλημα λογουχάρη που αλλάζει τον άνθρωπο εντελώς...
Οπότε ίσως είναι καλό να κοιτάξει κανείς τις ιδιαίτερες συνθήκες μιας κατάστασης και αν μπορεί να τις αναλάβει, όλα οκ. Αλλιώς, άσχετα από μεγάλα λόγια, θα συμπεριφερθεί ίσως πιο άσχημα στον πάσχοντα από το να φύγει στη δύσκολη στιγμή.
το απάντησες μόνος σου ;)
αλλά δυστυχώς έτσι σκέφτονται παρα πολύ λιγοι.Οι υπόλοιποι βλέπουν τις σχέσεις σαν αντικείμενο για να φαίνονται καθώς πρέπει στον κόσμο.Αν τσαλακωθεί το όμορφο περιτύλιγμα της σχέσης(λεφτά,ομορφιά,δύναμη) τότε....
Τυχαία είδα σήμερα το blog σου. Και σχετικά με την ερώτηση που έκανες, έχω να απαντήσω τα εξής (που αφορούν σε εμένα, όμως - καθώς δεν υπάρχουν σωστές και λάθος απαντήσεις σε θέματα "αντοχής"): για τον άνθρωπο που αγαπάω θα έμενα, χωρίς καν να το σκεφτώ. Γιατί είμαι τέτοιος χαρακτήρας που ο άνθρωπός μου ΕΙΝΑΙ η ζωή μου, έτσι όποια αντιξοότητα κι αν του τύχαινε, και πάλι θα ήθελα να είμαι κοντά του. Φαντάζομαι όμως πως αν κάποιος δεν έχει ιδιαίτερα δυνατά συναισθήματα για τον/την σύντροφο, θα μπλεχτεί σε σκέψεις τύπου: ηθική/διλήμματα/ζωή που "αφιερώνεται" ή "θυσιάζεται" κ.ο.κ. Αυτά όμως δε με αφορούν.
Ανώνυμε...
κάνεις αυτό που πρέπει να γίνει.
Μακάρι να το κάνουμε όλοι αν παραστεί ανάγκη...
Πού χάθηκες, όμορφε; Και γιατί έσβησες τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις;
Δημοσίευση σχολίου