Το μήνυμα της Ανάστασης

Η Ανάσταση δεν είναι μόνο η επαναφορά στη ζωή μετά το θάνατο.

Ανάσταση συμβαίνει πριν απ όλα όσο ζεις.
Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της χριστιανικής πίστης.
Και απόδειξη της Ανάστασης είναι η αλλαγή της ζωής.
Δεν έχει νόημα να μιλάμε για Ανάσταση όταν παραμένουμε ίδιοι.

Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά, άκουσα για ένα μεγάλο μουσικό, οικονομολόγο , μα πάνω από όλα οραματιστή, τον Jose Antonio Abreu από τη Βενεζουέλα.
Αυτός κατάφερε να φτιάξει ένα σύστημα χάρη στο οποίο παιδιά φτωχών οικογενειών , μάθαιναν μουσική, τα δίδασκε πάνω από όλα κανόνες ζωής, κανόνες επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους, κανόνες αυτοεκτίμησης και οργάνωσης. Τελικά, τους άλλαξε τη ζωή. Ξέφυγαν από την εξαθλίωση, τις παραγκουπόλεις και έφτιαξαν μία από τις πέντε κορυφαίες ορχήστρες στον κόσμο.
Και δε μιλάμε για λίγα παιδιά, αλλά για χιλιάδες!
Αυτή είναι μια έμπρακτη ανάσταση!

Προσέξτε στο παρακάτω βίντεο τι λέει: " Το πιο τραγικό πράγμα της φτώχειας δεν είναι η έλλειψη φαγητού ή στέγης, αλλά η αίσθηση ότι είσαι ένα τίποτα, ότι δεν υπάρχεις!!! Η έλλειψη ταυτότητας! Η έλλειψη κοινωνικής καταξίωσης." Εδώ ουσιαστικά περιγράφει τον πνευματικό θάνατο αυτών των ανθρώπων. Το έργο του, όμως, τους έδωσε νόμηα να ζουν. Αυτό είναι μια ανάσταση.
Βέβαια η δογματικοί Θεολόγοι, θα πουν ότι η Ανάσταση είναι θαύμα που έρχεται με την ενέργεια του Θεού και αλλάζει τον άνθρωπο.
Δεκτό. Απλά θα απαντήσω ότι αν η κάθε ενορία είχε έστω και ένα "αναστημένο" (με ή χωρίς εισαωγικά) οραματιστή σαν τον Abreu, σήμερα ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός...

Εύχομαι, λοιπόν, Καλή Ανάσταση σε όλους μας. Πνευματική αλλά και πρακτική! Γιατι και ο Χριστός όταν Αναστήθηκε , δεν έπιασε της ραχούλες , τα βουνά και τις ρεματιές για να κρυφτεί, αλλά έστειλε το μήνυμα του και τους ανθρώπους του να αλλάξουν τον κόσμο...

Η ολοκληρωτική κατάκτηση ενός ανθρώπου

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι σχέσεις σήμερα περνάνε κρίση.
Επίσης, είναι σίγουρο ότι στις μέρες μας η εξωτερική εμφάνιση παίζει πρωτεύοντα ρόλο περισσότερο από ποτέ για τους πιο πολλούς.
Σκεφτόμουν , λοιπόν, ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρομοιαστεί με μία πόλη οχειρωμένη με διάφορες σειρές από τείχη.
Ενα εξωτερικό τείχος και κάποια εσωτερικά.
Το εξωτερικό τείχος είναι ακριβώς η εξωτερική εμφάνιση και το σεξ. Εκεί, δηλαδή, που στοχεύουν οι περισσότεροι σήμερα, άσχετα με το τι λένε.
Τα εσώτερα τείχη είναι η προσωπικότητα, η επικοινωνία, οι τρόποι, οι συνήθειες κλπ

Για να κάνεις, λοιπόν, μια βιώσιμη σχέση, πρέπει να καταλάβεις την πόλη ολοκληρωτικά, εκπορθώντας όλα τα τείχη.
Οι περισσότεροι, όμως, απλά καταλαμβάνουν το εξωτερικό τείχος και πιστεύουν ότι η πόλη έπεσε.
Έτσι, λοιπόν, συνεχίζοντας την παρομοίωση, δίνουν εντολή στο "στρατό" τους να σταματήσει τον αγώνα και να αρχίσει τα πανηγύρια για την άλωση της πόλης. Οι στρατιώτες, ψήνουν αρνιά, πίνουν κρασί, μεθάνε, χορεύουν,κάνουν καταχρήσεις.
Όμως, ο "εχθρός" από τα εσώτερα τείχη που δεν έχουν καταληφθεί, σιγά σιγά αποδεκατίζει το στρατό του "εισβολέα".
Ξαφνικά, οι στρατιώτες συνειδητοποιούν ότι έχουν μείνει ελάχιστοι και τρέπονται σε φυγή, αφήνοντας και πάλι την πόλη ελεύθερη...
Μόλις σας περιέγραψα μια τυπική αποτυχημένη σύγχρονη σχέση...
Βέβαια ο λαϊκός ποιητής και βάρδος με είχε προλάβει τραγουδώντας " άστρο της ζωής μου άστρο, η καρδιά σου είναι κάστρο..."

Περιμένω σχόλια :))))

Το καλό μάθημα της κρίσης...

Από παντού μας έρχονται μέτρα και ασφυξία.
Ο ΦΠΑ ανεβαίνει, οι μισθοί μειώνονται, γεγονός που θα κάνει πιο μαζεμένους τους καταναλωτές.
Τα δώρα που ήταν κίνητρα για επιπλέον αγορές, εξανεμίζονται.
Από πουθενά δε φαίνεται καμία ακτινα φωτός και ελπίδας.
Και όλες οι κινήσεις είναι αντι-αναπτυξιακές.
Η ανεργία προφανώς θα εκτιναχθεί αφού η κατανάλωση θα πέσει, συμπαρασύροντας και την εγκληματικότητα.
Θα μπορούσα να αναφέρω μια ατελείωτη λίστα από συμφορές που αυτονόητα έρχονται με βάση την πολιτική που ακολουθούμε.

Παρόλα αυτά θέλω να τονίσω και ένα θετικό μήνυμα.
Τόσες δεκαετίες πολλοί στην Ελλάδα είχαν μάθει να είναι κλέφτες, αεριτζηδες, απαταιώνες, να ροκανίζουν τις επιδοτήσεις χωρίς κανένα έργο αναπτυξιακό.
Τώρα, επιτέλους, είδαμε την αλήθεια και ελπίζω (αν και όχι και πάρα πολύ) να πάρουμε το μάθημά μας.
Δηλαδή, όσο δεν κάνουμε πραγματικό έργο, όσο νομίζουμε ότι θα κοροϊδεύουμε και θα μας πληρώνουν, τόσο παράγουμε μια φούσκα που θα σκάσει στο κεφάλι μας.
Μου θυμίζει μαθητές που νομίζουν ότι θα πάνε στις Πανελλαδικές κοροϊδεύοντας...
Πιστεύουν ότι θα διαβάσουν ένα μήνα και όλα ΟΚ.
Όμως, έρχεται η ίδια η ζωή και τους δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο.
Όπως ακριβώς το έδειξε και σε εμάς!
Διαμαρτυρόμαστε που οι Γερμανοί μας βρίζουν.
Και συμφωνώ ότι η χιδαιότητα και ο εξευτελισμός δε χρειάζονται.
Όμως, τόσα χρόνια μας έδιναν λεφτά και τι κάναμε; Κομπίνες, απάτες, κλεψιές!
Μέχρι πότε αραγε; Και γιατί;
Αν εξαιρέσουμε τον τρόπο που το κάνουν, στην ουσία έχουν δίκιο!
Χρειάζεται καταρχήν να αισθανθούμε την πνευματική μας χρεωκοπία.
Να κατανοήσουμε ότι δεν είναι μαγκιά να κλέβεις, να μη δουλεύεις, να αρπάζεις λεφτά και να μην παράγεις ανάπτυξη.
Ο κλέφτης, ο αερητζής, ο απαταιώνας είναι εχρός μας και όχι ικανός. Και φυσικά, πρέπει να έχει συνέπειες.
Πρέπει να αποκτήσουμε και πάλι υγιείς αυτονόητες αξίες, όπως το φιλότιμο , αλλά και ο επαγγελματισμός.
Χρειάζεται απλά ο καθένας μας να κάνει σωστα τη δουλειά του.
Χρειάζεται επίσης, να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε μέρος ενός συνόλου.
Όταν το σύνολο βυθίζεται, θα μας συμπαρασύρει όλους.
Ελπίζω, λοιπόν, να βάλουμε μυαλό. Αλλιώς, θα γίνουμε και πάλι φτωχοί .